Blog Martyny

Weekend miałam jakby trochę zjebany. No może nie do końca, ale z tym autem same problemy... Najpierw, w iątek rano, siostra miała bliskie spotkanie z słupem... No i już nie ma tego spojlera z tyłu i ogólnie bagażnik wgnieciony jest. Potem w sobotę słyszę od siostry, że nie ma powietrza w przednim kole. Co się okazało? Ktoś nam wjechał w przód auta! Rozerwało nam oponę, felga nieco zniszczona i błotnik (czy coś, to co jest nad kołem w każdym razie) obity... Przyjechał David, założył zapas a tamte koło zabrał i ma zrobić na jutro, ewentualnie na pojutrze. Tył wygląda okropnie - resztki spojlera, których nie potrafimy odkręcić (albo po prostu nie mamy czym odkręcić), bagażnik poobijany, z poodpryskiwanym lakierem... A oprócz tego musimy kupić nową oponę, wymienić opony z tyłu, bo już się za bardzo do jazdy nie nadają... Tomasz zaoferował pomoc, mam nadzieję, że będzie dobrze i niedrogo!

W sobotę odezwał się do mnie Kevin, tak po prostu, na msnie, jakgdyby nigdy nic! Tak zapytał co słychać, co robię, itp. Byłam w szoku. No bo niby z jakiej racji on tak się do mnie odzywa, tak jakby nic się nie stało... Pogadałam z nim i oczywiście nie dałam mu odczuć, że coś jest nie tak. Nie chciałam żeby pomyślał, że wzięłam to do siebie. A więc chwilkę pogadaliśmy i tyle.

W niedzielę u Tomasza nawet nie mogłam się napić! Dlaczego? Bo siostra nie chciała prowadzić. A dlaczego? Bo niby była na kacu. Spoko rozumiem, ale rano, wracając autem z imprezy nie przeszkadzało jej, że prowadzi po pijanemu! Nigdy więcej jej nie pozwolę jechać autem na imprezę!!! Niech jedzie taksówką, autobusem, czymkolwiek!!! Nie chcę żeby się przekonała na włsnej skórze, że nie można po alkoholu prowadzić! Nie mogę do tego dopuścić!!! Aż mi ciężko uwierzyć w to, że moja siostra taka głupia jest!!! W każdym razie zła na nią byłam u Tomasza, bo zawsze jak tam jedziemy ja prowadzę, a ona pije. Tym razem też ja musiałam prowadzić, chociaż miałam ochotę na drineczka!!!!

Andrew też mnie wkurzył. Ostatnio w ogóle mnie wkurza. Ale nawet nie chce mi się o tym pisać. Chyba po prostu każdy mnie wkurza :-) Tak jak dzisiaj. Wstałam i pomyślałam, że zrobię sobie herbatkę z mlekiem. Schodzę na dół, otwieram lodówkę... Gdzie moje mleko??? Nie ma, a jeszcze nad ranem, kiedy to piłam ostatnią herbatkę, było pół butelki ponad! Teraz nie ma nic. I wkurwienie mnie ogarnęło maksymalne, bo naprawdę miałam ochotę na to jebane mleko, a po drugie to już nie pierwszy raz! Cały czas mi czegoś brakuje, coś znika... Moje sosy, ketchupy, masło, mleko, moje browarki - wszystkie 8 mi wypito, bo co kogo obchodzi, że to rzeczy Martyny? Chuj, że ona za nie zapłaciła, kupiła je ponieważ miała na nie ochotę.... Kogo to w ogóle obchodzi??? Jeżeli masz ochotę na piwo to chociaż zapytaj czy możesz się poczęstować, a nie wypijasz wszystkie i to bez pytania! Tak samo mleko! Trzeba było chociaż toszkę mi zostawić, tak żeby do herbatki mi starczyło! Miło przyajmniej, że pustej butelki nie zostawiłaś na szafce, tylko po raz piewszy w życiu wyrzuciłaś! Ej, czy ja jestem pierdolnięta? Czy każdy normalny by reagował tak, gdyby systematycznie ginęły jego rzeczy???

Marcinowi to chyba jutro krzywdę zrobię jak go spotkam! Dziwnie się przez niego poczułam! Powiedział mi w zeszłym tygodniu, że ma fajnego samotnego kolegę, i że mówił mu o mnie i że on chciałby mnie poznać. Poznaliśmy się dzisiaj, na chrzcinach u Bartusia. Chłopak całkiem sympatyczny, taki do pogadania, ale nic więcej. A on co do mnie na pożegnanie? Czy chciałabym się z nim spotkać, porozmawiać, itp. Otóż nie, nie chciałabym! Nie cierpię czegoś takiego. Umawiam się z tymi, którzy mają w sobie "to coś", do których poczuję "chemię", z tymi, którzy mnie czymś zainteresują... A nie z kimkolwiek, kto po prostu jest do wzięcia. Nie jestem jeszcze na tyle zdesperowana! I mimo, że kolega wydał się sympatyczny, nic z tego nie będzie, bo jak dla mnie, nie zaiskrzyło między nami i tyle...

To samo mogę powiedzieć o Arku... Tyle, że z Arka strony akurat zainteresowania moją osobą brak, ale chodzi mi teraz o moją siostrę. Powtarza mi: "Bierz się za tego Arka od Ciebie z pracy, to taki fajny chłopak". Fakt, fajnyz niego chłopak, dobrze mi się z nim gada i to wszystko. Chemii brak. A najlepsze jest to, że moja siostra nawet go nie zna, po prostu widziała go kilka razy.

 Jeżeli chodzi o facetów z pracy, to muszę przyznać, że są dwie osoby, które w jakiś tam sposób zwróciły moją uwagę. Po pierwsze Tomasz (nie mój Tomasz oczywiście, tylko ten drugi). Nie wiem co ma w sobie, ale coś ma i zauważyłam to od samego początku kiedy go poznałam, nie pamiętam już w jakich okolicznościach, zapewne przez siostrę, na długo przed tym jak zaczął ze mną pracować. Jest po prostu słodki i w zasadzie tylko tyle mogę o nim powiedzieć i niech tak pozostanie. Drugi to Jason, nowy chłopak. Trzy lata młodszy ode mnie! (rzadna nowość czyli). Też ma coś w sobie! Sympatyczny chłopaczek, fajnie się z nim rozmawia i w ogóle... Ma dziewczynę, z którą mieszka zresztą i nie jest mną zainteresowany, ja nim też nie jestem, bo przecież razem pracujemy!

Nie wiem co jest, ale ja zawsze "zaprzyjaźniam" się z nowymi młodymi chłopcami w pracy! To ja zawsze pierwsza z nimi rozmawiam, pierwsza znam ich imiona a kiedy komuś coś o nich mówię, to oni nie wiedzą o kogo chodzi, bo sami zaczynają gadać z nimi po jakichś dwóch tygodniach dopiero!

Tak było z Deanem na przykład, tyle że z nim to akurat się bardziej zaprzyjaźniłam. Aż za bardzo chyba.  Ale nie żałuję. Bo niby czego? Smutno mi przez niego było co prawda, ale minęło. I mimo tego, że było mi przykro, że się do siebie nie odzywamy, itd., nadal kiedy go zobaczę, na ogół myślę, że jest słodki i że fajnie wygląda. On za pewne myśli o mnie same złe rzeczy, ja w zasadzie też nie mam o nim najlepszego zdania, ale jednak czas który spędziliśmy razem wspominam dobrze. Pamiętam wszystko - kiedy to pierwszy raz pomyślałam, że jest słodki na przerwie na papierosa w pracy; słodkie smsy które mi wysyłał; nasz pierwszy spacer po West Parku wraz z pierwszym pocałunkiem; spacer po lesie w deszczu, kiedy to dał mi swoją kurtkę z kapturem żebym nie zmokła; przepyszne tosty z bekonem i gorącą czekoladę, które zrobił mi kiedy zabrał mnie na ryby; pamiętam jak zawsze kiedy jechaliśmy razem autem przygłaśniał mi muzykę, całował mnie, trzymał mnie za rękę, po to by się ze mną drażnić i przeszkadzać mi w prowadzeniu; gdy wstawiał się za mną w pracy, kiedy nikt się mnie nie chciał słuchać; nasze kilkugodzinne nocne rozmowy przez telefon; imprezę w Oceanie, na której znowu staliśmy się "przyjaciółmi" - wtedy było cudownie; mój pierwszy seks w samochodzie (zarazem ostatni z nim)... Pamiętam też jego kłamstwa; czekanie na telefon, kiedy obiecał, że zadzwoni, a nie dzwonił; to co powiedział swojemu tacie przez telefon... Teraz kiedy zdarzy mi się go zobaczyć, w zasadzie nic nie czuję... Widząc go z tą dziewczyną, nie poczułam zazdrości... Chociaż nie lubię się do tego przyznawać, to wspominam go jednak dobrze - nasze wspólne teksty i żarty, to że zawsze się razem dobrze bawiliśmy, zawsze się śmialiśmy, no i oczywiście superseks! :-)