Blog Martyny

Ostatnio chyba jestem jakaś bardziej radosna. Nie wiem dlaczego... Ale to chyba dobrze.
Benjamin się odezwał. Tylko po co? Powiedziałam mu że już na cokolwiek za późno i chyba się obraził. I dobrze.... I Nathan też się odezwał. Wiedziałam, że prędzej czy później to nastąpi... Jeszcze nie wiem o co do końca mu chodzi, bo z nim bardzo ciężko się dogadać... W każdym razie nie ufam mu... Chyba bardziej niż komukolwiek innemu na świecie.... On jest głupim gówniarzem... Pamiętam co przez niego przeżywałam (z własnej głupoty trochę) i wiem, że drugi raz do tego nie dojdzie, bo sobie na to nie pozwolę. Zresztą Dean - największy zdradacz i kłamczuch z jakimkolwiek miałam do czynienia, nauczył mnie, że facetom się nie ufa, nieważne jak bardzo kochanych próbują udawać. Przyznam, że była to bolesna lekcja, ale za to dużo z niej wyniosłam no i ból oczywiście z czasem minął. Teraz jestem bardziej odporna i potrafię do różych spraw podchodzić bardziej na luzie.

Piątek był dotychczas moim najlepszym dniem w pracy. I może to głupio zabrzmi, ale wydaje mi się, że to wszystko dlatego, że poszłam do pracy w spódnicy. I nie to, że uważam się za nie wiadomo jaką piękność... Po prostu większość osób, z którymi pracuję to faceci, a wiadomo jacy oni są... Każdy był dla mnie miły i w ogóle... No i, co najważniejsze, z Przyjacielem trochę czasu spędziłam. Poszliśmy razem na obiad (nie to, że jakoś romantycznie było, zwykły obiad w pracy i oczywiście nie we dwoje, ale z innymi ludźmi także). Tak jak przypuszczałam, okazało się, że jest młodszy ode mnie. Co prawda nieco się pomyliłam, bo obstawiałam go na 19, a ma 21, więc nie jest tak źle.

W sobotę wybrałam się z Renatą na imprezę. Spotkałam Craiga ode mnie z pracy i teraz już wszyscy wiedzą, że byłam pijana i Bóg wie co jeszcze... Może nie powinnam się z tego cieszyć, ale może już przynajmniej nie mają mnie za takiego dupka i sztywniaka, jakim jestem w pracy :-) Bo przecież ja z prawie z nikim nie gadam ani nic. Ostatnio co prawda prowadze drobne konwersacje z Darrenem i Craigiem, czasami nawet z Sarą pogadam... A, no i z kierowcą i z przyjaielem oczywiście. Rozkręcam się nieco czyli, ale tak naprawdę nie bardzo mam na to ochotę...

Są trzy osoby, które wywołują uśmiech na mojej twarzy, zawsze, bez wzglęu na wszystko.
Pierwszą z nich jest mój mały Marek. Gdybyśmy nie byli spokrewnieni i gdyby był mniej więcej w moim wieku (a nie jakieś 23 lata ode mnie młodszy), na pewno bym się w nim zakochała!
Kolejną osobą jest przyjaciel kierowcy. Nie wiem co ma takiego w sobie, ale coś jednak ma, bo od samego początku, odkąd go pierwszy raz zobaczyłam, za każdym razem kiedy go widzę non stop się uśmiecham i nie mogę przestać. W zasadzie nie bardzo mi to odpowiada, bo często jest tak, że go zobaczę, a potem siedzę przez jakieś pół godziny jak głupek i się uśmiecham sama do siebie i wszyscy w pracy pewnie myślą, że jestem nienormalna, ale to nic.
Trzeci, najważniejszy jest mój Stuart. Co prawda nie zawsze na Jego widok się uśmiecham, tak że ktoś o tym wie. Uśmiecham się w myślach, bo zawsze na Jego widok zaczyna mi mocniej bić serce i jestem szczęśliwa, ale nie zawsze chcę, żeby On o tym wiedział. Fakt, bardzo dawno Go nie widziałam, ale to pewnie lepiej dla mnie... Bo Jego spojrzenie, uśmiech, każde słowo, wywołują też ogromny ból i smutek niestety. A mogło być tak pięknie.... Nie, nie mogło! Oczywiście, że nie mogło! Trzeba zapomnieć i tyle...
Nie ma co się martwić, bo jutro pewnie będę się uśmiechać, na widok uśmiechacza numer dwa, o ile będę miała okazję go jutro zobaczyć. Jeżeli nie, to humor poprawią mi pyszne cukierki, które zabieram do pracy z okazji moich urodzin. Tak, jutro będę o rok starsza, całkiem już stara w zasadzie, ale jeszcze jakoś się trzymam. Same urodziny na pewno humoru mi nie poprawią, bo kto w ogóle wie, że są moje urodziny. Siostra i rodzice wiedza oczywiście i to chyba tyle. Ale to nic. W zasadzie wiedzą, że to jakoś teraz, bo przecież razem z tej okazji imprezujemy w piątek, ale żadnych rewelacji jutro się nie spodziewam.
Ostatnio odezwał się do mnie mój różowy kolega! Byłam w szoku nieziemskim, chociaż podejrzewałam, że prędzej czy później się odezwie. I zrobił to po wielu miesiącach. Powiedział, że chciałby mnie zobaczyć, bo dawno się nie widzieliśmy i tego typu pieroły... Nie wiem o co chodzi i nie wiem czego ode mnie może chcieć. Czy może jednak wiem????