Blog Martyny

W pracy nie bylo tak zle. Szef nie byl zly za sobote. Usmiechnal sie i powiedzial, ze nic sie nie stalo. A on? Nawet nie zauwazylam kiedy przyszedl, widocznie bylam zajeta. Po prostu w pewnej chwili uslyszalam jego glos, jak rozmawial przez telefon. Musze przyznac, ze glos ma niezly. Jego biurko jest jakby troche z tylu wiec go nie widzialam. Nawet nie odwazylam sie odwrocic, bo on centralnie ma widok na mnie. Wiem, bo sprawdzalam kiedys czy widac od niego z miejsca moj monitor. Monitora cale szczescie nie widzac, ale za to cala mnie tak. Musialam jednak wstac i podejsc do drukarki, ale nie spojrzalam w jego strone. Balam sie... Nie wiem czego, ale sie balam. Wyslal mi maila. Jakis pan mial problemy z nasza strona internetowa i przez pomylke zamowil to samo 5 razy. Zapytal czy moglabym sie tym zajac. Napisalam ok. I jeszcze dodalam, ze nadal mam problem z zamowieiami z internetu, bo cos tam nie dziala, a on odpisl zebym skontaktwala sie z Timem i to zalatwila i ze on by to zrobil, ale za chwile jedzie do drugiej siedziby firmy i ze juz dzisiaj nie wroci. Ulzylo mi, bo wiedzialam, ze nie bede musiala na niego patrzec. Glupia jestem, bo latwiej by mi bylo gdybym sie do niego odezwala, ale jakos mi bylo glupio. Sprobuje jutro...

A potem tamten... Wyszlismy na przerwe. Przyszedl przyjaciel. Zapytalam czy mu sie udaly wakacje i w ogole. Juz z nim rozmawiam normalnie. A tamten, co? Wyjal telefon i pokazal mu nasze zdjecie z zeszlotygodniowej imprezy. Niby nic, ale po chuj je wszystkim pokazuje? Powiedzialam przyjacielowi, ze nie wiem o co mu chodzi, ze kazdemu pokazuje te zdjecie i mowi ze bylismy razem na imprezie. Spoko, zadna tajemnica, ale po chuj to wszystkim rozpowiada? Gdyby mnie ktos zapytal co robilam tydzien temu w sobote, pewnie bym powiedziala, ze bylam z Rudolfem na imprezie, ale jego sie kurwa nikt nie pyta. Sam chodzi po ludziach i wszystkim o tym mowi...  Nie wazne. W kazdym razie smialismy sie z niego z przyjacielem, a on sie obrazil i wykasowal to zdjecie.

Juz dosyc pozno, bo 12 po polnocy. A rano do pracy... Powinnam isc spac, bo nie chce znowu zaspac i nie isc. Jutro czeka mnie ciezki dzien... Po pierwsze, bo sama tego chcialam, po drugie - bo nie potrafie klamac... W zasadzie klamac przed szefem nie musze, wystarczy nie wdawac sie w szegolyi za bardzo sie nie tlumaczyc... Wystarczy isc, powiedziec co sie stalo, przeprosic i obiecac, ze wiecej sie to nie powtorzy... To takie proste... Poza tym nie chce rozmawiac o piatku z nikim z pracy... Bo znajac siebie to w jakis sposob sie sprzedam... Po trzecie.... Tego w zasadzie sie nie boje, bo niby czemu... Jak zwykle panikuje! Powinno byc dobrze.

W sobote wybralam sie na impree ponownie. Nie dlatego, ze mialam ochote isc na impreze, bo absolutnie nie mialam. Bylam potwornie zmeczona, zkacowana, oszolomiona tym co sie stalo w piatek, przejeta tym co zrobie w poniedzialek i do tego ten okropny bol glowy... Dlaczego wiec poszlam? Kilka dni wczesniej, we wtorek, czy w srode wieczorem, dokladnie nie pamietam, skoczylam z siostra na chwile do sklepu, po chleb czy cos... Idziemy, patrze a tam ktos w koszulce dhl (daleko byl, a ze bylam bez okularow to nie bylam pewna) i mysle "moze to moj Darren". Podchodze blizej i okazuje sie, ze to on. Przyjechal na zakupy po pracy z Paulem i ze swoja dziewczyna. Powiedzialam mu czesc. Odpowiedzial. Nawet sie nie usmiechnal. Za chwile podeszlam do Paula i do Sam i umowilam sie z ta mala wariatka na sobote. I w sobote wieczorem wyslala mi smsa, ze imprezuja i ze Darren jest z nimi. Wiec musialam isc. Cala impreze przesiedzielismy (tak, bo nie bylam w stanie tanczyc) razem. Taki on jest slodki i kochany... Przytulal mnie i mowil, ze zaluje ze ma dziewczyne... Powiedzial, ze jej nie kocha i ze ona jego tez nie. Podejrzewam, ze sa razem bo tak jest latwiej. Bo razem mieszkaja, razem wynajmuja dom, placa rachunki, czynsz, itd. Jakby sie rozstali to nie bylo by tak latwo... Jakby sie rozstali i moglabym go miec, nie byloby w tym juz zadnego uroku. Nie bylby juz moim slodkim i kochanym Darrenem. Zawsze najlepsze jest to czego miec nie mozna...

Dzisiaj odezwal sie Benjamin. Powiedzialam mu, ze bylam na urodzinach u synka kolegi. Zapytal sie czy ja bym chciala miec kiedys dzieci. Oczywiscie, ze tak! Szesciu chlopcow! On tez by chcial 5-6 dzieci, ale nie samych chlopcow (jakby to w ogole mozna bylo wybrac!, wiadomo ze z dziewczynek tez bym sie bardzo cieszyla) i to na dodatek ze mna! Tylko, ze nie teraz, jak skonczy uniwersytet (za dwa lata czyli, chyba)! Wiem, ze juz sie nigdy nie zobaczymy, chyba ze przypadkiem, ale nigdy sie ze soba nie umowimy. Niby on wraca za dwa tygodnie i sie bardzo cieszy, bo bedziemy mogli sie spotkac, bede mogla przyjechac zobaczyc jego nowy dom, wykapac sie z nim w jacuzzi... Jasne... Nawet jakbym chciala sie z nim spotkac, to nic z tego nie bedzie. Wiem dobrze, ze kompletnie nie moge mu ufac. Bo jednego dnia bedzie wspanialy i kochany a potem zapomni o mnie na kilka miesiecy i odezwie sie kiedy mu sie przypomni...

Co za weekend. W piatek stalo sie cos co nigdy w zyciu nie powinno sie stac. No ale teraz za pozno zeby o tym myslec. No nic, trudno... Nie zaluje, bo po co? Ale dziwnie sie z tym czuje i moge sie czuc jeszcze dziwniej, jezeli ktokolwiek sie o tym dowie, ale mysle, ze o to nie musze sie martwic. Musze przyznac, ze dobrze sie bawilam, mimo ze na poczatku nie chcialam isc.

Co do soboty - ciezko bylo, bol glowy nieprzecietny... I nie poszlam do pracy bo za pozno sie obudzilam... I nie bylam w stanie... Nawet nie zadzwonilam do szefa, zeby poinformowac go, ze mnie nie bedzie... I jutro boje sie isc do pracy... A mialam tyle rzeczy do zrobienia w sobote. Jutro z samego rana dostane milion nowych zajec i bede miala taki zapieprz, ze pozaluje, ze w ogole w piatek na impreze poszlam... No i z drugiej strony strasznie glupio mi przed szefem. No ale coz, moze jakos to bedzie... I powiedziano mi ostatnio w tajemnicy, ze przychodzi nowa dziewczyna i ze bedzie siedziala obok mnie i ze jest fajna i duzo gada... Mam nadzieje, ze sie z nia dogadam i ze bedzie fajnie. Nie moge sie doczekac!!!

Facebook jest okropny… Dzisiaj zobaczylam tam zdjecia Brata… Co prawda nie ma on swojego profilu, nie David zamiescil w swoim profilu zdjecia z ich wspolnych wakacji. Wyglada slodko. I w sumie nie jest mi smutno, ale jakos tak dziwnie… Slodko chlopak wyglada, zreszta jak zawsze. No, ale coz… Chcialam zostawic komentarz, ale sobie odpuscilam, bo zpo co mi to…

Wczoraj kupilam nowy komputer. Nawet nie mialam tego za tak bardzo w planach, ale po pracy podjechalam do sklepu, tak tylko poogladac… Wydaje mi, sie ze czasami mam po prostu potrzebe wydania pieniedzy I tyle…

W pracy jakos leci. Musze przyznac, ze nie jest najgorzej… Mam tyle pracy, ze na nic nie mam czasu. Dobrze, bo przynajmniej sie nie nudze I szybko mi czas leci. Ostatnio dostalam propozycje zmiany stanowiska (chyba taki maly awansik) I oczywiscie sie zgodzilam,. Poki co robie to co robilam I pewnie to potrwa jeszcze ze dwa miesiace. Mam nadziej, ze podwyzka tez bedzie…

Jakos w zeszlym tygodniu rozmawialam przez telefon z tata. Powiedzial mi, ze chcialby juz miec wnuki… Bo wszyscy jego koledzy juz maja, a on nie… Co mialam mu powiedziec? Ze nigdy nie bedze miala dzieci???? Nie moglam… Nie chcialam tego mowic… No, ale taka prawda… Sama bardzo bym chciala, ale co na to poradze… Przeciez dzieci z powietrza sie nie biora… Wiem, ze nigdy w zyciu nie bede w zadnym “powaznym” zwiazku, a z byle kim, z przypadkowym chlopcem z oceany, czy z jakims pierwszym lepszym gowniarzem, dziecka miec nie chce. Kiedys myslalam, ze moja przyszlosc jest juz zaplanowana… A jednak nie byla, z mojego wlasnego wyboru I ciesze sie, ze tak sie stalo. Teraz juz w ogole nie widze swojej przyszlosci… Nie wiem co sie wydarzy, w kazdym razie nie widze siebie w zwiazku… Szkoda, no ale coz…

Wczoraj wybrałam się z Arkiem i jego koleżanką na imprezę. Na początku miałam jechać autem, ale potem stwierdziłam, że lepiej jednak się napić więc zawiozła mnie siostra. Wieczór zaliczyłabym do całkiem udanych, gdyby nie to, że pod koniec zostałam pobita przez dwóch murzynów! No może nie do końca pobita, może trochę przesadzam, ale w zasadzie i jeden i drugi w jakiś sposób mnie uderzyli, może nie mocno, ale mimo wszystko... Co za ludzie - dzikusy z afryki, czy chuj wie skąd tak na prawdę, bo aż tak bardzo czarni nie byli... I nie to, że jestem rasistką, ale zostałam uderzona więc ogólnie jestem wkurwiona... Jeden z nich wyskoczył do Arka a ja stanęłam między nimi (i dziewczyna, która tańczyła akurat z czarnuchem też) i trochę przy tym ucierpiałam! No i rozkręciła się awantura na parkiecie. Morał z tego taki - trzymać się z daleka od czarnych. W ogóle nie warto z nimi zadzierać, bo z nimi nigdy nic nie wiadomo. Pamiętam jak byłam z Dominiką w Oceanie i przyczepił się ten murzyn do mnie (co trochę jak Blade wyglądał, ale już zauważyłam, że wielu z nich właśnie tak wygląda w tych swoich czarnych skórzanych ubraniach) i potem bałam się do domu wracać.

Rudolfowi ostatnio opowiadałam o miłości mojego życia i śmiał się ze mnie nieprzeciętnie. Też się śmiałam, bo to taka trochę dziwna i nie do końca jasna sytuacja, ale potem kiedy pojechałam do domu, zrobiło mi się smutno i prawie całą resztę dnia przespałam, żeby nie myśleć o tym więcej. Zanim usnęłam, pogadałam trochę z Benjaminem na msnie. Powiedział mi, że jestem niesamowitą osobą i inne tego typu rzeczy... Śmieszy mnie to trochę, bo skoro tak myśli, to czemu między nami się wszystko skończyło??

Rzuciłam palenie. Dopiero tydzień temu co prawda, ale od tamtej pory nie paliłam, ani nawet nie miałam ochoty zapalić. I tak naprawdę nie wiem czemu, bo przecież lubię smak papierosów. I zapach zresztą też. Zawsze lubiłam. Jak byłam dzieckiem zawsze mówiłam, że jak dorosnę to będę palić. I zaczęłam w wieku 15 lat (bo wszyscy moi znajomi palili i nie chciałam być gorsza). Po 9 latach, w pracy na przerwie, kończąc mojego trzeciego papierosa, podczas tej oto przerwy, postanowiłam, że to mój ostatni. Ciekawe tylko na jak długo... Zobaczymy...

Ostatnio kupiłam coś o czym od jakiegoś czasu marzyłam - matę do tańczenia. Wcześniej myślałam, że robią je tylko do Play Station (a bez sensu wydawać kupę kasy na play station, po to tylko by kupić sobie głupią matę), ale któregoś dnia znalazłam w internecie matę do Wii i od razu ją zamówiłam. I muszę przyznać, że jest super! Przez pierwszy tydzień tańczyłam non stop. Teraz już trochę rzadziej, ale nadal mi się podoba.

Ostatnio chyba jestem jakaś bardziej radosna. Nie wiem dlaczego... Ale to chyba dobrze.
Benjamin się odezwał. Tylko po co? Powiedziałam mu że już na cokolwiek za późno i chyba się obraził. I dobrze.... I Nathan też się odezwał. Wiedziałam, że prędzej czy później to nastąpi... Jeszcze nie wiem o co do końca mu chodzi, bo z nim bardzo ciężko się dogadać... W każdym razie nie ufam mu... Chyba bardziej niż komukolwiek innemu na świecie.... On jest głupim gówniarzem... Pamiętam co przez niego przeżywałam (z własnej głupoty trochę) i wiem, że drugi raz do tego nie dojdzie, bo sobie na to nie pozwolę. Zresztą Dean - największy zdradacz i kłamczuch z jakimkolwiek miałam do czynienia, nauczył mnie, że facetom się nie ufa, nieważne jak bardzo kochanych próbują udawać. Przyznam, że była to bolesna lekcja, ale za to dużo z niej wyniosłam no i ból oczywiście z czasem minął. Teraz jestem bardziej odporna i potrafię do różych spraw podchodzić bardziej na luzie.

Piątek był dotychczas moim najlepszym dniem w pracy. I może to głupio zabrzmi, ale wydaje mi się, że to wszystko dlatego, że poszłam do pracy w spódnicy. I nie to, że uważam się za nie wiadomo jaką piękność... Po prostu większość osób, z którymi pracuję to faceci, a wiadomo jacy oni są... Każdy był dla mnie miły i w ogóle... No i, co najważniejsze, z Przyjacielem trochę czasu spędziłam. Poszliśmy razem na obiad (nie to, że jakoś romantycznie było, zwykły obiad w pracy i oczywiście nie we dwoje, ale z innymi ludźmi także). Tak jak przypuszczałam, okazało się, że jest młodszy ode mnie. Co prawda nieco się pomyliłam, bo obstawiałam go na 19, a ma 21, więc nie jest tak źle.

W sobotę wybrałam się z Renatą na imprezę. Spotkałam Craiga ode mnie z pracy i teraz już wszyscy wiedzą, że byłam pijana i Bóg wie co jeszcze... Może nie powinnam się z tego cieszyć, ale może już przynajmniej nie mają mnie za takiego dupka i sztywniaka, jakim jestem w pracy :-) Bo przecież ja z prawie z nikim nie gadam ani nic. Ostatnio co prawda prowadze drobne konwersacje z Darrenem i Craigiem, czasami nawet z Sarą pogadam... A, no i z kierowcą i z przyjaielem oczywiście. Rozkręcam się nieco czyli, ale tak naprawdę nie bardzo mam na to ochotę...

Są trzy osoby, które wywołują uśmiech na mojej twarzy, zawsze, bez wzglęu na wszystko.
Pierwszą z nich jest mój mały Marek. Gdybyśmy nie byli spokrewnieni i gdyby był mniej więcej w moim wieku (a nie jakieś 23 lata ode mnie młodszy), na pewno bym się w nim zakochała!
Kolejną osobą jest przyjaciel kierowcy. Nie wiem co ma takiego w sobie, ale coś jednak ma, bo od samego początku, odkąd go pierwszy raz zobaczyłam, za każdym razem kiedy go widzę non stop się uśmiecham i nie mogę przestać. W zasadzie nie bardzo mi to odpowiada, bo często jest tak, że go zobaczę, a potem siedzę przez jakieś pół godziny jak głupek i się uśmiecham sama do siebie i wszyscy w pracy pewnie myślą, że jestem nienormalna, ale to nic.
Trzeci, najważniejszy jest mój Stuart. Co prawda nie zawsze na Jego widok się uśmiecham, tak że ktoś o tym wie. Uśmiecham się w myślach, bo zawsze na Jego widok zaczyna mi mocniej bić serce i jestem szczęśliwa, ale nie zawsze chcę, żeby On o tym wiedział. Fakt, bardzo dawno Go nie widziałam, ale to pewnie lepiej dla mnie... Bo Jego spojrzenie, uśmiech, każde słowo, wywołują też ogromny ból i smutek niestety. A mogło być tak pięknie.... Nie, nie mogło! Oczywiście, że nie mogło! Trzeba zapomnieć i tyle...
Nie ma co się martwić, bo jutro pewnie będę się uśmiechać, na widok uśmiechacza numer dwa, o ile będę miała okazję go jutro zobaczyć. Jeżeli nie, to humor poprawią mi pyszne cukierki, które zabieram do pracy z okazji moich urodzin. Tak, jutro będę o rok starsza, całkiem już stara w zasadzie, ale jeszcze jakoś się trzymam. Same urodziny na pewno humoru mi nie poprawią, bo kto w ogóle wie, że są moje urodziny. Siostra i rodzice wiedza oczywiście i to chyba tyle. Ale to nic. W zasadzie wiedzą, że to jakoś teraz, bo przecież razem z tej okazji imprezujemy w piątek, ale żadnych rewelacji jutro się nie spodziewam.
Ostatnio odezwał się do mnie mój różowy kolega! Byłam w szoku nieziemskim, chociaż podejrzewałam, że prędzej czy później się odezwie. I zrobił to po wielu miesiącach. Powiedział, że chciałby mnie zobaczyć, bo dawno się nie widzieliśmy i tego typu pieroły... Nie wiem o co chodzi i nie wiem czego ode mnie może chcieć. Czy może jednak wiem????